gm. Słubice, pow. płocki, woj. mazowieckie

Wieś stanowiła pierwotnie część wsi Sady, leżącej w Dominium Świniary. Koloniści holenderscy osadzeni w niej w końcu XVIII w. Jako oddzielna osada wieś występuje dopiero po 1830 r.

Wieś rzędowa położona po obu stronach szosy prowadzącej z Wiączemina Polskiego do Świniar, i dalej do Życka Polskiego i Piotrkówka, z zabudową wzdłuż linii wschód-zachód.

Krajobraz kulturowy zachowany w bardzo dobrym stanie - pośród rozłogów pól obsadzonych wierzbami i topolami widoczne sztucznie usypane wzgórki, na których lokowane są tradycyjne zagrody. Wiodą do nich, od głównej drogi biegnącej przez osadę, drogi dojazdowe. Wzdłuż drogi widoczne konserwowane rowy melioracyjne. Całość krajobrazu dopełniona przez zachowane obiekty tradycyjnej architektury.

Nr 1 - stodoła drewniana, zbudowana w 1904 r., w zagrodzie trzybudynkowej, po północnej stronie prostokątnej działki, ściany sosnowe i topolowe, wysokie (3,7 m), konstrukcji słupowo-ryglowej, wzmocnionej mieczami i zastrzałami, oszalowana pionowymi deskami, z szopą na narzędzia dostawioną od strony południowej. Nakryta dwuspadowym wysokim dachem (4,6 m) krokwiowo-jętkowym, wzmocnionym krzepicami, pokrytym płytą pilśniową. Wnętrze z jednym środkowym klepiskiem i dwoma sąsiekami rozdzielonymi od siebie niską ścianką sąsiekową. Budynek zachowany w dobrym stanie.

Nr 2 - dom drewniany zbudowany w końcu XIX w. przez osadnika o nazwisku Kliwer (przed II wojną właścicielem był Edward Putz), położony po południowej stronie drogi biegnącej przez wieś, częścią mieszkalną usytuowany ku południowi, w zagrodzie rozplanowanej na planie kwadratu z nowym murowanym domem i dwiema szopami (od strony wschodniej) oraz szopą i garażem (od strony zachodniej). Do południowej ściany szczytowej domu przylega murowana z cegły duża piwnica. Dom posadowiony na wysokim, sztucznie usypanym wzgórku.Wykonany z drewna dębowego (podwalina), sosnowego i olchowego, konstrukcji wieńcowej (część mieszkalna i obora), z węgłami łączonymi na rybi ogon z ostatkami oraz słupowo-ryglowej (stodoła) oszalowanej pionowymi deskami. Dach wysoki, krokwiowo-jętkowy, pokryty pierwotnie słomą, obecnie papą i dyktą. Elewacje częściowo obite pionowymi deskami, częściowo papą. Część mieszkalna dwutraktowa, trzyosiowa, z tradycyjnym systemem ogniowym z "czarną kuchnią" w przyziemiu, z dwoma trzonami kuchennymi w kuchniach, piecem chlebowym i ogrzewaczami. Bezpośrednio z sieni wejście do obory, a następnie do stodoły. Budynek zachowany w dobrym stanie.

Nr 4 - dom drewniany zbudowany ok. 1920 r. Usytuowany w zagrodzie na planie prostokąta, wzdłuż linii wschód-zachód, z drobnymi budynkami gospodarczymi - piwnicą, kurnikiem i szopą. Całość gospodarstwa ogrodzona płotem sztachetowym oraz plecionym wierzbowym. Budynek wykonany z drewna dębowego (podwaliny) oraz sosnowego, konstrukcji wieńcowej (obora i część mieszkalna) połączonej na węgłach na rybi ogon z ostatkami oraz słupowo-ryglowej, wzmocnionej mieczami i zastrzałami, oszalowanej pionowymi deskami (stodoła). ściany niskie (2 m), dach wysoki (5m) krokwiowo-jętkowy, dwuspadowy, pokryty żytnią słomą oraz płytą pilśniową. ściany części mieszkalnej i obory bielone wapnem. Część mieszkalna dwuosiowa, półtoratraktowa, z sienią na przestrzał oraz centralnie umieszczonym kominem, z dwoma trzonami kuchennymi, piecem chlebowym i ogrzewaczem oraz wędzarnią (na strychu). Budynek zachowany w dobrym stanie.

Nr 6 - dom drewniany zbudowany ok. 1920 r. Usytuowany w zagrodzie na planie prostokąta, wzdłuż linii północ-południe, z drobnymi budynkami gospodarczymikurnikiem i szopą. Całość gospodarstwa ogrodzona plecionym wierzbowym płotem. Budynek wykonany z drewna dębowego (podwaliny) oraz topolowego, konstrukcji wieńcowej połączonej na węgłach na rybi ogon z ostatkami. ściany niskie (2 m), dach średni (3,6 m), krokwiowo-jętkowy, wzmocniony stolcem, dwuspadowy, osadzony na trempelku, pokryty blachą. Do północnego szczytu dostawiona szopa nakryta dachem pulpitowym. ściany części mieszkalnej i obory bielone wapnem. Część mieszkalna dwuosiowa, dwutraktowa, z centralnie umieszczonym kominem, z trzonem kuchennym, piecem chlebowym i ogrzewaczem (pomiędzy izbami). Budynek zachowany w złym stanie (BK-wszystkie karty ww. obiektów Jerzy Szałygin, 1996, 1999).

Cmentarz - usytuowany we wschodniej części wsi (po północnej stronie szosy), w pobliżu sąsiednich świniar. Na planie prostokąta, po wschodniej stronie polnej drogi prowadzącej do położonego dalej gospodarstwa. Porośnięty drzewami i krzakami, bez zachowanych nagrobków.

Ponadto w zbiorach KOBiDZ znajduje się karta ewidencyjna nieistniejącego już budynku, znajdującego się pierwotnie po numerem 17, powstałego na pocz ątku XX w., właściwego dla osadnictwa holenderskiego, wykonana przez Wojciecha Marchlewskiego w 1983 r.