gm. Słubice, pow. płocki, woj. mazowieckie

Wieś Życko wzmiankowana po raz pierwszy w 1341 r., zasiedlona częściowo przez osadników holenderskich prawdopodobnie pod koniec XVIII w. W 1895 r. w Polskim Życkumieszkało 195 mieszkańców. Miała ona powierzchnię 339 morgów.

Wieś rzędowa położona na południowym brzegu Wisły, pomiędzy Juliszewem a Nowym Życkiem, po wschodniej stronie szosy z Wymyśla Polskiego do Nowosiadła. Od szosy odchodzi polna drogą będąca głównym traktem przez wieś. Zagrody położone po obu stronach drogi, wzdłuż linii wschód-zachód, częścią mieszkalną od strony wschodniej, na niskich sztucznie usypanych wzgórkach. Do gospodarstw prowadzą polne drogi dojazdowe. Gospodarstwa na planie zbliżonym do kwadratu lub prostokąta otoczone są sztachetowymi i wierzbowymi plecionymi płotami.

Krajobraz kulturowy wsi zachowany w dobrym stanie, choć przekształcony, liczne przykłady tradycyjnej zabudowy związanej z osadnictwem holenderskim.

Nr 57 - dom drewniany zbudowany w 1935 r., w północnej części wsi, po północnej stronie drogi biegnącej przez wieś, w czterobudynkowej zagrodzie (z kuchnią letnią, garażem i oborą od strony południowej), ogrodzonej płotem sztechetowym. Stoi w linii wschód-zachód. Budynek postawiony w konstrukcji wieńcowej, z drewna sosnowego i dębowego (podwalina), z węgłami łączonymi na rybi ogon z ostatkami oraz słupowo-ryglowej, wzmocnionej mieczami i zastrzałami, oszalowanej pionowymi deskami (stodoła). Wysokie ściany (część mieszkalna i obora - 2,30 m, stodoła - 3 m) nakryte średnim dachem dwuspadowym (odpowiednio 3 m i 3,15 m), krokwiowo-jętkowym, wzmocnionym krzepicami (w części mieszkalnej), pokrytym trzciną. Budynek pod wspólnym dachem mieści część mieszkalną, oborę i stodołę. Układ wnętrza części mieszkalnej dwutraktowy, dwuosiowy, z kominem umieszczonym w centralnej części, z piecem chlebowym w sieni, wędzarnią w kominie, kuchnią kaflową z kapą w kuchni, ogrzewaczem z cegły w kuchni i izbie. Obora mała, jednopomieszczeniowa, ze schodami na strych przy ścianie północnej. Stodoła stosunkowo duża - dwuklepiskowa, trzysąsiekowa, z niskimi ściankami sąsiekowymi o konstrukcji słupowej przy zachodnim klepisku. Budynek zachowany w dostatecznym stanie (BK-Jerzy Szałygin, 1995).

Nr 58 - dom drewniany zbudowany w końcu XIX w., w północnej części wsi, po północnej stronie drogi biegnącej przez wieś, w linii północ-południe, w trzybudynkowej zagrodzie (z kuchnią letnią od strony południowej, garażem od strony wschodniej), ogrodzonej płotem plecionym z wierzbowych witek. Budynek postawiony w konstrukcji wieńcowej, z drewna sosnowego, topolowego i dębowego (podwalina), z węgłami łączonymi na rybi ogon z ostatkami oraz słupowo-ryglowej, wzmocnionej mieczami i zastrzałami, oszalowanej pionowymi deskami (wozownia, stodoła i składzik). ściany średniej wysokości (2,2 m), nakryte wysokim dachem dwuspadowym (3,6 m), krokwiowo-jętkowym, wzmocnionym krzepicami (w części mieszkalnej), pokrytym papą i żytnią słomą. Budynek pod wspólnym dachem mieści część mieszkalną, oborę, wozownię, stodołę i składzik-szopę. Układ wnętrza części mieszkalnej dwutraktowy, dwu- i półosiowy, z szerokim kominem umieszczonym asymetrycznie - bliżej ściany z oborą, z piecem chlebowym w sieni, wędzarnią w kominie, kuchnią kaflową z kapą w kuchni, ogrzewaczem w izbie II. Obora mała, jednopomieszczeniowa, ze środkowym przejściem. Wozownia wąska, przejazdowa, z dwóch stron zamknięta wrotami dwuskrzydłowymi. Stodoła jednoklepiskowa, jednosąsiekowa. Składzik na narzędzia z małymi sponowymi drzwiczkami od strony wschodniej. Budynek zachowany w dostatecznym stanie (BK - Jerzy Szałygin, 1995).

Nr 61 - dom drewniany zbudowany w 1923 r., w północnej części wsi, po południowej stronie drogi biegnącej przez wieś, w linii wschód-zachód, w czterobudynkowej zagrodzie (z szopą i stodołą od strony południowej, stodołą i nowym domem od strony zachodniej), ogrodzonej płotem sztachetowym. Budynek postawiony w konstrukcji wieńcowej, z drewna sosnowego i dębowego (podwalina), z węgłami łączonymi na rybi ogon, z ostatkami oraz słupowo-ryglowej, wzmocnionej mieczami i zastrzałami, oszalowanej pionowymi deskami (wozownia i dostawiona do zachodniego szczytu komórka nakryta pulpitowym daszkiem). ściany średniej wysokości (2,2 m) nakryte średnim dachem dwuspadowym (3,0 m), krokwiowo-jętkowym, wzmocnionym krzepicami, pokrytym płytą pilśniową. Budynek pod wspólnym dachem mieści część mieszkalną, oborę i wozownię. Układ wnętrza części mieszkalnej dwutraktowy, dwuosiowy, z szerokim kominem umieszczonym asymetrycznie - bliżej ściany z oborą, z piecem chlebowym w sieni, wędzarnią w kominie, dwoma trzonami kuchennymi w kuchniach i dwoma ogrzewaczami. Obora trzypomieszczeniowa, dwa pomieszczenia dla kur i dla trzody chlewnej wydzielone niskim przepierzeniem z desek. Wozownia wąska, z wjazdem od strony południowej. Budynek zachowany w złym stanie, przeznaczony do rozbiórki.

Domy nieistniejące:

Nr 6 - dom mieszkalno-gospodarczy zbudowany w 1920 r.

Nr 7 - dom mieszkalno-gospodarczy zbudowany w 1918 r. (BK - Wojciech Marchlewski, 1979).

Nr 26 - dom mieszkalno-gospodarczy z XIX w.

Nr 28 - dom mieszkalno-gospodarczy z XIX w.

Nr 35 - dom mieszkalno-gospodarczy z XIX w. (ZK-M.Mickiewicz, 1968).