gm. Głowno, pow. zgierski, woj. łódzkie

Wieś szlachecka (wł. Walenty Bielicki) zasiedlona częściowo przez osadników holenderskich w 1792 r. W 1827 r. miała 25 domów i 217 mieszkańców, w 1864 r. liczyła 15 domów i 278 mieszkańców. Należała do dóbr Domaradzy należących w poł. XIX w. do Henryka Bielickiego.

Wieś rzędowa położona na zachód od Głowna, z zagrodami rozlokowanymi w większość po zachodniej stronie wiejskiej drogi biegnącej południkowo.

Wieś z zachowanymi elementami krajobrazu holenderskiego, z nowymi zabudowaniami nawiązującymi jednak do tradycyjnych zabudowań kolonistów (część mieszkalna i gospodarcza pod wspólnym dachem). Widoczne liczne sztuczne nasadzenia wierzby i topoli oraz rowy odwadniające teren. Droga przez wieś posadowiona na podwyższeniu (na tzw. trytwie). We wsi zachował się jeden przykład tradycyjnego domostwa olęderskiego oraz cmentarz kolonistów.

Nr 15 - dom murowano wzniesiony w latach 30. XX w., usytuowany w linii wschód - zachód, szczytem do drogi biegnącej przez wieś mieszczący pod wspólnym dachem część mieszkalną i gospodarczą (oborę). Zbudowany z kamienia i cegły, otynkowany obustronnie. Nakryty dachem dwuspadowym pokrytym dachówką cementową. Wnętrze jednotraktowe, system ogniowy przebudowany. Budynek zachowany w dobrym stanie. Zagroda na planie prostokąta przylegająca krótszym bokiem do szosy. Całość otoczona metalowy płotem.

Cmentarz - na planie prostokąta, położony po zachodniej stronie drogi, w północnej części wsi (przed zagrodą nr 13 jadąc od strony południowej). Całkowicie zarośnięty krzakami, samosiejką drzew. Brak zachowanych nagrobków.