gm. Miłoradz, pow. malborski, woj. pomorskie

Wieś lokowana w 1338 na prawie chełmińskim przez wielkiego mistrza Dietricha von Altenburg na 57 włókach i 5 morgach; w 1582 notowani koloniści "holenderscy"; w 1820 roku 278 mieszkańców, w tym 5 mennonitów.W 1868 r. wieś liczyła 123 włóki pól, 31 domów, 438 mieszkańców, w tym 10 mennonitów.

Układ przestrzenny wsi - ulicowo - placowa z cmentarzem i kościołem w centrum, po wsch. stronie dawnego placu; po płn. stronie placu do 1945 r. znajdowały się dwa wielkie gospodarstwa oraz gospoda, po płd. jedno

Krajobraz kulturowy wsi częściowo przekształcony z zatarciem układu pierwotnych siedlisk, związane z budową szosy w l. 40 - tych XX w. Zabudowę historyczną tworzą murowane budynki z pocz. XXw. Nie zachowały się istniejące niegdyś dwa domy podcieniowe ( jeden z 1800 r. należący do Goetza), ani budynki jednoznacznie związane z osadnictwem holenderskim; w centrum na dawnym cmentarzu ewangelickim zachowany kościół z XIVw. oraz nagrobki, m.in. w formie stel i cippusa, we wsch. części wsi cmentarz i kościół katolicki z 1863 r.

Nr 44 - dom podcieniowy z 1760 r. podcień z 1838 r. usytuowany po zach. stronie drogi, kalenicowo, zbudowany został w konstrukcji zrębowej, z deską przesłaniającą węgły, szczyt ryglowy, oszalowany pionowo, podcień usytuowany pośrodku 7 - osiowej elewacji wsch. ryglowy, z ceglanym, otynkowanym wypełnieniem.