gm. Warszawa-Białołęka, pow. warszawski, woj. mazowieckie

Dawna wieś szlachecka, prawo chełmińskie otrzymała w 1425 r. Słynęła z hodowli nierogacizny. W 1652 r. liczyła 15,5 łanu (ok. 260 ha). W 1661 r. we wsi było 38 domów, w 1789 r. - 63 domy, a wieś należała do Szamockiej, miecznikowej warszawskiej. W XIX w. wchodziła w skład gm. Bródno, a na jej terenie powstały nowe osiedla i folwarki: Aleksandrów, Brzeziny, Annopol, Konstantynów, Marywil, Różopole i Ustronie. W 1938 r. liczyła ok. 600 mieszkańców i dzieliła się na Białołękę Dworską i Szlachecką.

W 1951 r. przyłączona do Warszawy.

Koloniści holenderscy osadzili się we wsi na początku XIX w., prawdopodobnie na drodze wykupu gruntów z rąk polskich. Byli wśród nich również mennonici, którzy należeli do zboru w Nowym Kazuniu (wówczas Kazuniu Niemieckim). Pierwotnie wieś rzędowa, położona po wschodniej stronie Wisły, na północ od Tomaszewa i Białołęki Dworskiej.

Obecnie mocno przekształcona na skutek procesów urbanizacyjnych.

Cmentarz - usytuowany na terenie gospodarstwa Katarzyny Smoczyńskiej przy ul. Szamocin 13. Znacznie zdewastowany, zachowanych jedynie 8 zniszczonych nagrobków, z najstarszym z 1856 r.