gm. Słubice, pow. płocki, woj. mazowieckie

Wieś zasiedlona przez osadników holenderskich w 1. ćwierci XIX w. W 1882 r. było w niej 8 domów i 138 mieszkańców. Miała powierzchnię 231,5 morga gruntu, z tego do folwarku Juliszew należało 120 morgów. Na jej terenie znajdowały się pokłady torfu, głębokie na 3 łokcie.

Wieś rzędowa położona po wschodniej stronie szosy prowadzącej z Wymyśla Polskiego do świniar. Zagrody ulokowane po obu stronach polnej drogi biegnącej przez wieś. Krajobraz kulturowy właściwy dla osadnictwa holenderskiego nieznacznie przekształcony - widoczne sztucznie nasadzenia wierzb i topoli, szczególnie na miedzach i w pobliżu zagród. Zachowanych kilka obiektów tradycyjnej architektury.

Nr 26 - tradycyjne siedlisko, złożone z dwóch dużych obiektów. Dom drewniany, zbudowany w 1904 r., ulokowany po południowej stronie drogi biegnącej przez wieś, posadowiony wzdłuż linii wschód-zachód, częścią mieszkalną ku wschodowi. Zbudowany z sosny oraz dębu (podwalina), konstrukcji wieńcowej z węgłami łączonymi na rybi ogon z ostatkami. ściany o wysokości 2,4 m, nakryte wysokim (6,1 m) dachem krokwiowo-jętkowym, wzmocnionym stolcem, pokrytym dachówką ceramiczną. Belki stropowe w oborze wsparte na podciągu. Część mieszkalna czteroosiowa, dwutraktowa, z dużą sienią. Centralnie umieszczony tradycyjny system ogniowy, z "czarną kuchnią" w przyziemiu szerokiego komina, kaflowymi piecami grzewczymi i trzema trzonami kuchennymi oraz piecem chlebowym. Budynek w stanie dobrym.

Nr 26 - stodoła ulokowana równolegle do domu, od strony północnej. Zbudowanaw 1904 r. z drewna sosnowego, konstrukcji słupowo-ryglowej, wzmocnionej mieczami i zastrzałami, szalowanej pionowymi deskami. Wysokie ściany (4 m) nakryte wysokim dwuspadowym dachem krokwiowo-jętkowym (4,6 m) wzmocnionym krzepicami, pokrytym żytnią słomą. Pod wspólnym dachem wozownia (od strony wschodniej) oraz jednosąsiekowa, dwuklepiskowa stodoła. Wnętrze rozdzielone niskimi ściankami sąsiekowymi oraz deskami (sąsiek od wozowni). Budynek w stanie dobrym.

Nr 27 - dom drewniany zbudowany ok. 1900 r., ulokowany po południowej stronie drogi biegnącej przez wieś, posadowiony wzdłuż linii wschód-zachód, częścią mieszkalną ku wschodowi. Zbudowany z topoli i sosny (podwalina), konstrukcji wieńcowej z węgłami łączonymi na rybi ogon z ostatkami oraz słupowo-ryglowej, oszalowanej deskami (stodoła). ściany o wysokości 2,6 m, nakryte niskim (2,7 m) dachem krokwiowo-jętkowym, pokrytym słomą i płytą pilśniową. Belki stropowe w oborze wsparte na podciągu. Część mieszkalna trzyosiowa, dwutraktowa, z dużą sienią na przestrzał. Centralnie umieszczony tradycyjny system ogniowy, z kaflowymi piecami grzewczymi i dwoma trzonami kuchennymi oraz piecem chlebowym. Zachowany w dostatecznym stanie.

Nr 42 - tradycyjne siedlisko złożone z dwóch dużych obiektów. Dom murowany zbudowany w 1927 r., ulokowany po północnej stronie drogi biegnącej przez wieś, stoi w linii północ-południe, z częściąmieszkalną od strony drogi. Naprzeciwko niego, po zachodniej stronie podwórza usytuowana stodoła. Dom murowany z cegły, nie tynkowany, ściany spojone zaprawą cementowo-wapienną, rozdzielone trzema gzymsami - cokołowym, na wysokości ściany kolankowej i wieńczącym. Więźba dachu topolowa, krokwie wzmocnione stolcem, oparte na ściance kolankowej. Wysokie ściany (3,9 m) nakryte wysokim (4,5 m) dwuspadowym dachem pokrytym blachą. W środkowej części dachu nad częścią mieszkalną facjata. Wnętrze dwutraktowe, ośmioosiowe, z systemem ogniowym przebudowanym po II wojnie światowej. Budynek zachowany w dobrym stanie.

Nr 42 - stodoła zbudowana współcześnie z domem, po 1927 r., z drewna sosnowego i olchowego (więźba dachowa). ściany wysokie (3,5 m). Konstrukcja mieszana - wieńcowa, z węgłami łączonymi na rybi ogon z ostatkami (część północna) i słupowo-ryglowa, wzmocniona mieczami i zastrzałami, oszalowana pionowymi deskami (część południowa). Więźba dachowa krokwiowo-jętkowa. Dach dwuspadowy, wysoki (4,8 m), kryty blachą. Budynek jednotraktowy, trzybiegowy, symetryczny ze środkowym klepiskiem i dwoma sąsiekami. W części południowego sąsieka piwnica ziemna. Do szczytów stodoły z obu stron dostawione nakryte pulpitowymi daszkami przybudówki pełniące funkcję magazynową. Budynek w stanie dostatecznym.

Domy pod numerem 30 (ok. 1900 r.), 31 (1928 r.) i 37 (ok. 1910 r.), dla których opracowano podstawową dokumentację architektoniczną, rozebrane po 1997 r. (BK - Jerzy Szałygin, 1995 - wszystkie ww. obiekty).