gm. Sadlinki, pow. kwidzyński, woj. pomorskie

Teren pomiędzy Kaniczkami a Olszanicą oddzielał kiedyś Stary Nogat, którego śladem było jezioro Senichchen. Osada wzmiankowana w 1378 r. i XVI w. jako Kunczek, Konnitzken, Canitzken, Konitzken. W 1378 r. kapituła biskupstwa pomezańskiego nadała Piotrowi Staroście wieś Kunczken z 20 ogrodami każdy po 3 morgi. Dwa z nich były wolne od czynszu i służby. Resztę obowiązywał roczny czynsz w wysokości czterech skojców z gospodarstwa oraz robocizna wg. potrzeby na własny koszt, z wyjątkiem pracy przy sianokosach. Zapewne z powodu zniszczeń wojennych i powodzi w 1542 r. we wsi były tylko dwa gospodarstwa, reszta funkcjonowała jako pastwiska. W 1575 r. osadzono tu menonitów z Żuław Malborskich na 37 łanach na 30 lat (Dirick Johansen, Hansen Siebelmann, Johan Classen, Lorenz Persen, Joahim Witten). Dwie duże powodzie miały miejsce w latach 1672 i 1717. W 1788 r. olędrzy uzyskali prawo do dziedzicznego użytkowania ziemi, a w okresie uwłaszczenia objęci zostali jako pierwsi. Pod koniec XIX w. wieś liczyła 2552 mórg, 148 budynków, 52 domy, 85 katolików, 409 ewangelików. We wsi znajdowała się szkoła, podlegała parafii w Nowem.

Wieś o typowym układzie rzędówki położona na prawym brzegu Wisły, w południowej części niziny kwidzyńskiej. Ok. 15 km na południe od Kwidzyna.

Krajobraz kulturowy zachowany w bardzo dobrym stanie, zachowany pierwotny układ siedlisk i pól.

We wsi znajdują się dwie zagrody związane z osadnictwem olęderskim: nr 4 z k. XVIII w. oraz nr 31 z 2 poł. XIX w.

Nr 4 - zagroda zbudowana na pocz. XIX w. Usytuowana w północno-zachodniej części wsi, ścianą wzdłużną i podcieniową wystawką do głównej drogi. Zagroda składa się części mieszkalnej i gospodarczej pod jednym dachem. Na osi środkowej części mieszkalnej podcieniowa wystawka wsparta na czterech słupach wzmocnionych mieczami. Do lat 90. XX w. w obrębie założenia znajdowała się również stodoła, usytuowana prostopadle do zagrody i drogi. Zagroda częściowo podpiwniczona, parterowa z użytkowym poddaszem, nakryta dachem dwuspadowym. Wystawka również o daszku dwuspadowym, prostopadłym do głównej kalenicy. Dach nad częścią gospodarczą pierwotnie o tej samej wysokości kalenicy, obecnie zawalone. Układ przestrzenno-funkcjonalny dwutraktowy. Część mieszkalna zbudowana na podmurówce kamienno-ceglanej, drewniana w konstrukcji wieńcowej, otynkowana. Dach pokryty dachówką ceramiczną. Część gospodarcza murowana z cegły. Stolarka okienna drewniana ościeżnicowa z krzyżem okiennym, okiennice drewniane ramowo-płycinowe o dwóch równych polach. Stolarka drzwiowa drewniana ramowo-płycinowa. Stan zachowania dobry.



Nr 31 - dom zbudowany ok. poł. XIX w. Usytuowany w północno-zachodniej części wsi, ścianą wzdłużną do głównej drogi. Budynek reprezentuje typ zagrody rozproszonej z domem wolnostojącym. W obrębie zagrody nie zachowały się budynki gospodarcze. Dom częściowo podpiwniczony, parterowy z użytkowym poddaszem, nakryty dachem dwuspadowym. Układ przestrzenno-funkcjonalny dwutraktowy, częściowy zmieniony. Zbudowany na podmurówce kamienno-ceglanej, częściowo uzupełnionej cegłą. Ściany drewniane w konstrukcji wieńcowej, zawęgłowanie obite listwą, ściana północna odeskowana. Dach pokryty eternitem. Stolarka okienna drewniana ościeżnicowa z krzyżem okiennym. Drzwi drewniane ramowo-płycinowe. Stan zachowania dobry.



X6 Cmentarz znajduje się w północno-zachodniej części wsi, przy głównej drodze. Założony na planie kwadratu. Brak ogrodzenia; zachowany otaczający liczny starodrzew. Cmentarz utrzymany w dobrym stanie, nagrobki uporządkowane. Zachowany jeden żeliwny krzyż z napisem: HIER/RUHET/IN/ GOTT/ DIE HOFBESITZERWITTWE CHRISTINE GIBBE/GEB.HERRMAN/ GEB.DEN 3 APRIL1790 IN KANITZKEN/GEST.DEN 31 AUGUST 1878 IN GR. NEBRAU. Spośród kilku zachowanych płyt można odczytać jeszcze nazwisko KARL TOLKÜHN.