gm. Gniew, pow. tczewski, woj. pomorskie

Miejscowość znana już w czasach książąt pomorskich i krzyżaków. To strategiczne stanowisko zabezpieczało okolicę od grodu warownego Zantyr (po przeciwnej stronie Wisły). W 1245 r. znalazła się w posiadaniu cystersów w Oliwie. W 1253 r. Sambor II nadał tą posiadłość krzyżakom. W 1662 r. określana mianem kolonii należąca do własności królewskiej. W 1664 r. wymieniane jako pastwiska Kępa alias Kuchnia, aż do poł. XVIII w. kiedy zasiedlona została przez menonitów. Pod k. XIX w. składała się z dóbr i wsi posiadających razem obszaru 2118 mórg. W tym dobra: 12 budynków, 4 domów, zamieszkanych przez 68 katolików, 2 ewangelików. Wieś: 23 budynki, 11 domów, 8 katolików, 16 ewangelików. Podlegała parafii Walichnowy, ze szkołą w Gronówku.

Wieś położona po lewej stronie Wisły, składająca się z założenia folwarcznego i kolonii, na terenie Niziny Walichnowskiej, ok. 2 km na północ od Gniewu.