gm. Gniew, pow. tczewski, woj. pomorskie

Z 1640 r. pochodzi pierwsza wzmianka, kiedy to osadzeni zostali olędrzy za przywilejem marszałka nadwornego koronnego. Nowi osadnicy zobowiązani byli do naprawy tamy, rowów i śluz łęgowych. Mogli za to brać drzewo z puszczy osieckiej na budowę i poprawę starych domów. W okresie tym wieś wchodziła w skład powiatu tczewskiego woj. pomorskiego. W 1701 r. na mocy przywileju Augusta II wydzierżawiono 2 włóki Michałowi Szarpingowi. Pod k. XIX w. we wsi znajdowało się 26 domów, 54 budynki z 308 mieszkańcami w tym 197 katolików, 95 ewangelików i 16 dysydentów. We wsi znajdowała się szkoła ewangelicka.

Wieś o układzie rzędówki położona po lewej stronie Wisły, na terenie Niziny Walichnowskiej, ok. 15 km na północ od Gniewu.

Krajobraz kulturowy zachowany w dobrym stanie. Czytelny układ siedlisk i pól. Niestety nie zachował się żaden dom związany z osadnictwem olęderskim. W centrum wsi znajduje się cmentarz menonicki z kostnicą oraz w północnej części wsi obelisk poświęcony staroście związku wałowego Niziny Walichnowskiej.

Cmentarz położony w północno-zachodniej części wsi, przy głównej drodze biegnącej przez wieś. Założony na planie prostokąta o wymiarach 30/40 m. Ogrodzenie niezachowane. Cmentarz utrzymany w bardzo dobrym stanie. Niezachwaszczony, pomniki uporządkowane, postawiona tablica informacyjna. Najstarszy pomnik – kamień z napisem: L. I./L.A.H.B./GBNE 1778/ S.E. Zachowana jedna stela oraz pomnik: Richard Brück 30.09.1886-1.11.1933. Po stronie północnej cmentarza zachowana murowana dwupoziomowa kostnica zbudowana w 1912 r.