gm. Uniejów, pow. poddębicki, woj. łódzkie

Wieś założona po II rozbiorze, w 1792 r. w dobrach rządowych, z deportowanych z Prus „nadreńczyków”, którzy pozakładali winnice i „urządzili się jak w ojczyźnie”. Z powodu niedogodnego klimatu i innych nieszczęśliwych zrządzeń osada podupadła na pocz. XIX w. W 1880 r., kiedy to liczyła 13 domów i 300 morgów powierzchni, była już wsią całkowicie polską.

Rzędowa wieś średniej wielkości usytuowana równoleżnikowo, na północny-wschód od Uniejowa, z większością zagród ulokowanych po stronie północnej drogi.

Tradycyjny krajobraz związany z osadnictwem holenderskim nieczytelny. Brak materialnych śladów pobytu kolonistów.