gm. Warszawa-Wilanów, pow. warszawski, woj. mazowieckie

Pierwotnie wieś rzędowa (o powierzchni 49 morgów), założona w celu zagospodarowania nadwiślańskich nieużytków leżących w dobrach wilanowskich Potockich. Pierwsze niezachowane w archiwach kontrakty zawarte zostały w 1819 i 1823 r. Następny, znany już potomnym 24 listopada 1824 r. kontrakt emfiteutyczny zawarty został na lat 40, z możliwością jego przedłużenia. Koloniści mieli płacić 15 złp rocznej dzierżawy za każdy mórg uprawianej ziemi (jej areał mogli zwiększyć poprzez karczunek krzaków i zarośli leżących na gruntach wsi). Pierwsze kolonie powstawać zaczęły od strony gruntów wsi Zawady oraz gruntów folwarcznych. Kontrakt między właścicielem a kolonistami zatwierdzony został urzędowo 22 czerwca 1832 r. Zgodnie z nim m.in. "koloniści zobowiązują się swoim kosztem i nakładem w ciągu lat czterech pobudować zabudowania potrzebne do przybierających się gruntów w miejscach kolonistom dogodnych, do każdej włóki dom mieszkalny długości łokci 24, szerokości łokci 14, z drzewa rżniętego, pod słomą i stodołę łokci 20, a szerokości łokci 11 z drzewa galarowego". W 1827 r. wieś liczyła 7 domów i 64 mieszkańców.

W 1832 r. koloniści zbudowali szkołę, kaplicę, założyli cmentarz oraz kolejne domy mieszkalne. Gospodarstwa, korzystając z dobrej gleby, nastawione były praktycznie wyłącznie na produkcję zbożową i warzywniczą (ziemniaki). Pomimo licznych powinności dworskich, większość z gospodarstw była w stanie kwitnącym, również dzięki wylewom rzeki. Po powodzi w 1844 r. rozpoczęto prace nad budową wałów ochronnych, które zakończono (nie bez kłopotów) w 1860 r. W 1905 r. było tu 35 domów i 278 mieszkańców.

Koloniści przebywali na terenach w pobliżu Warszawy do 1944 r., kiedy to zostali ewakuowani do Niemiec przed zbliżającą się ofensywą Armii Czerwonej. W 1951 r. osada przyłączona do Warszawy.

Do chwili obecnej nie zachował się żaden budynek drewniany związany z tą kolonizacją. Ostatni rozebrany został w 1998 r. (patrz: fotografia i rzut przyziemia). Niemniej pomimo urbanizacji wsi, włączonej w granice Warszawy 1951 r., nadal czytelne są pozostałości krajobrazu związanego z kolonizacją holenderską. Przede wszystkim sztuczne nasadzenia wierzb i topoli, rozłogi pól, fragment starego wału przeciwpowodziowego, a także cmentarz zlokalizowany w zachodniej części osady.

Cmentarz - na planie prostokąta, usytuowany po południowej stronie ul. Sytej. Ulokowany na sztucznie usypanym wzniesieniu, ogrodzony metalowym płotem na ceglanej podmurówce. Zdewastowany, częściowo uporządkowany i oczyszczony w 2000 r. Zachowanych pięć nagrobków z XX w. Pozostałe uszkodzone, zniszczone w stopniu niepozwalającym na zidentyfikowanie.