gm. Ojrzeń, pow. ciechanowski, woj. mazowieckie

Wieś założona została przez mennonitów wywodzących się z terenu Prus Królewskich, sprowadzonych przez Brunona Kicińskiego pomiędzy 1820 a 1842 r. Mennonici mieszkający we wsi ok. 1854 r. dostali się w krąg oddziaływania gminy baptystów, tzw. Odrodzonego Zboru w Adamowie, wsi odległej od Kicina o ok. 30 km. Do Kicina przybyli dwaj misjonarze z Adamowa: Peter Ewart i Johan Penner. Wskutek ich działalności wielu mieszkańców wsi przeszło na baptyzm. Pierwszy chrzest w ich obrządku odbył się 25 sierpnia 1860 r. Pod wpływem działalności misyjnej Kościoła Braterskiego Mennonitów (MBG) prowadzonej przez Fridricha Alfa od 1860 r. część mieszkańców osady zaczęła również przystępować do Kościoła Braterskiego Mennonitów. Ludność podzieliła się na trzy grupy wyznaniowe. Kościoły baptystów i braci mennonickich (MBG) początkowo nie były uznawane przez władze carskie. Wstrzymano m.in. budowę zboru w Kicinie. Rząd carski uznał sektę baptystów dopiero w 1868 r. Niemniej na skutek wprowadzenia przez władze obowiązkowej służby wojskowej prawie wszyscy mennonici i bracia mennoniccy opuścili zarówno Kicin, jak i Wolę Wodzyńską i wyemigrowali do Kanady i USA. W Woli Wodzyńskiej pozostała tylko niewielka liczba rodzin mennonickich, natomiast w Kicinie po 1874 r. nie było ani jednej. W 1883 r. osada miała 26 domostw i 310 mieszkańców. Jej powierzchnia wynosiła 556 morgów gruntu. We wsi znajdował się wiatrak. Działania wojenne rozpoczęte w roku 1914 doprowadziły do wysiedlenia mieszkańców w głąb Rosji. Wieś na skutek przejścia linii frontu została praktycznie całkowicie zniszczona. Po zakończeniu wojny wróciło do niej niewielu mieszkańców sprzed wysiedlenia. W Kicinie większość nowych mieszkańców stanowią baptyści, tylko kilka rodzin jest wyznania ewangelicko-augsburskiego. W 1929 r. zakończono budowę murowanego domu modlitwy, przeznaczonego dla kościoła baptystów. W tym czasie starszym zboru był Oskar Krauze. Po II wojnie światowej wszyscy niemieckojęzyczni mieszkańcy wsi na skutek ustaleń jałtańskich byli zmuszeni do puszczenia swoich gospodarstw, a ich tereny przydzielone zostały nowym osadnikom.

Wieś kolonijna, mocno przekształcona, usytuowana przy drodze prowadzącej z Sochocina do Ojrzenia.

Krajobraz kulturowy przekształcony. Zachowane ostatnie domy związane z kolonizacją holenderską. Została dla nich wykonana podstawowa dokumentacja architektoniczna.

Nr 28 - dom murowany, zbudowany ok. 1920 r., usytuowany w zagrodzie czterobudynkowej, o zabudowie rozproszonej. Stoi w linii północ-południe we wschodniej części działki. Murowany, z cegły spojonej zaprawą cementowo-wapienną. Więźba dachowa krokwiowo-stolcowa, dach dwuspadowy, kryty dachówką ceramiczną. Budynek na planie prostokąta, dwutraktowy, czteroosiowy, asymetryczny, z dwoma wejściami od strony zachodniej. Zachowany w dobrym stanie.

Nr 29 - dom drewniany zbudowany w 1927 r. Stanowił do II wojny światowej mieszkanie starszego zboru mennonickiego. Stoi w odległości ok. 100 m od drogi Ciechanów-Płońsk, w linii północ-południe. Zbudowany z drewna sosnowego, konstrukcji wieńcowej, z węgłami łączonymi na rybi ogon z ostatkami. Dach krokwiowo-stolcowy, dwuspadowy, kryty cementową dachówką. Wnętrze dwutraktowe (narożnie czterotraktowe), trzyosiowe. System ogniowy przebudowany, komin ceglany, kuchnie kaflowe. Budynek zachowany w dobrym stanie.

Nr 31 - dom drewniany zbudowany ok. 1920 r. Stoi w odległości ok. 30 m od drogi Sochocin-Ojrzeń, w linii północ-południe. Zbudowany z drewna sosnowego, konstrukcji wieńcowej, z węgłami łączonymi na rybi ogon, oszalowanej pionowymi deskami, z oblistwowaniem. Dach krokwiowo-jętkowy, dwuspadowy, kryty eternitem. Wnętrze dwutraktowe, dwuosiowe. System ogniowy centralny, złożony z trzonu kuchennego i dwóch ocieplaczy. Budynek zachowany w dobrym stanie.

Nr 51 - dom murowano-drewniany zbudowany w latach 20. XX w., usytuowany w zagrodzie trzybudynkowej, o zabudowie rozproszonej. Stoi w linii wschód-zachód w północnej części działki, ok. 100 m od szosy z Ciechanowa do Płońska. Zbudowany w konstrukcji ryglowej, ściany częściowo szalowane deskami, częściowo tynkowane. Więźba dachowa krokwiowo-jętkowa, wzmocniona stolcem, dach dwuspadowy, kryty dachówką ceramiczną. Budynek na planie prostokąta, dwutraktowy, trzyosiowy, symetryczny, z centralnie usytuowanym murowanym z cegły kominem z tradycyjnym trzonem kuchennym. Zachowany w dostatecznym stanie (BK - wszystkie ww. obiekty - Wojciech Marchlewski, 1983).