gm. Słubice, pow. płocki, woj. mazowieckie

Wieś Wiączemin wzmiankowana po raz pierwszy w XVI w. Holendrzy osadzeni w 1759 r. przez właściciela okolicznych gruntów Szymańskiego. Wówczas to nastąpił podział na Wiączemin Polski i Niemiecki. W Wiączeminie Niemieckim (obecnie Nowym) w 1827 r. mieszkało 221 mieszkańców w 22 domach, w 1893 r. w 19 domach mieszkało 263 mieszkańców. Znajdował się w niej ewangelicki dom modlitwy (spalony w 1945 r.) oraz szkoła. Mieszkańcy uprawiali 521 morgów gruntu (głównie pszenicę, buraki). Ludność trudniła się rolnictwem, hodowlą bydła i wyrobem serów holenderskich. Uprawiano również wierzbę, z której gałęzi wyplatano m.in. koszyki.

Wieś rzędowa położona na wschód od Dobrzykowa, pomiędzy Nowym Troszynem a Wiączeminem Polskim, po południowej stronie Wisły.

Zagrody we wsi rozlokowane wzdłuż starego wału wiślanego, na sztucznie usypanych wzgórkach, po południowej stronie szutrowej drogi biegnącej wałem. Pomiędzy drogą a Wisłą stawy i starorzecza gromadzące nadmiar wody. Dojazd do gospodarstw po wyniesionych ponad teren polnych drogach.

Krajobraz kulturowy zachowany w bardzo dobrym stanie (rozłogi pól, sztuczne nasadzenia, pasy wierzb wzdłuż miedz, rowy melioracyjne, plecione płoty). Zachowane przykłady tradycyjnej holenderskiej architektury.

Nr 6 - dom drewniany zbudowany w końcu XIX w. (data na studni "1901"), usytuowany w zagrodzie trzybudynkowej (w zachodniej części wsi), ok. 50 m od wału, z oborą i stodołą od strony wału, we wschodniej i zachodniej części działki. Całość otoczona płotami sztachetowymi i plecionymi wierzbowymi. Studnia bezpośrednio przed domem od strony północnej, piwnica od strony południowej. Dom wykonany z topoli i dębu (podwalina), konstrukcji wieńcowej z węgłami łączonymi na rybi ogon z ostatkami. Dach dwuspadowy, wysoki, konstrukcji krokwiowo-jętkowej (podwójne jętki), wzmocniony krzepicami, pokryty blachą. Ozdobna stolarka okienna i drzwiowa - zwłaszcza podwójne drzwiwejściowe do kuchni od północy (skrzydła od wewnątrz płycinowe, profilowane, oszklone sześcioma szybkami, od zewnątrz szalowane, ćwiekowane), nad którymi na framudze zachowana jest część napisu fundacyjnego. Malowane płycinowe okiennice zawieszone na esowych zawiasach. Budynek wyłącznie o funkcji mieszkalnej - dwutraktowy, pięcioosiowy, z systemem ogniowym umieszczonym bliżej ściany zachodniej, wykonanym z cegły z "czarną kuchnią" w przyziemiu, piecem chlebowym i kaflowymi dwoma trzonami kuchennymi i piecami grzewczymi. Wędzarnia w kominie na strychu. Budynek zachowany w bardzo dobrym stanie (BK-Jerzy Szałygin, 1999).

Nr 8 - dom drewniany zbudowany w końcu XIX w. Usytuowany szczytem do wału przeciwpowodziowego (część mieszkalna od strony południowej), ok. 100 m od niego, w zachodniej części wsi, w zagrodzie jednobudynkowej, częściowo otoczonej sztachetowym płotem. Wykonany z dębu (podwalina) i sosny, konstrukcji wieńcowej, z węgłami łączonymi na rybi ogon z ostatkami. ściany niskie (2,2 m), dach dwuspadowy, wysoki (4,9 m), konstrukcji krokwiowo-jętkowej (dwie pary jętek), pokryty papą. Pod wspólnym dachem część mieszkalna oraz pozostałość obory (komórka i kurnik), nakrytej pulpitowym daszkiem. Całość dwutraktowa, czteroosiowa, z systemem ogniowym usytuowanym centralnie, z "czarną kuchnią" pośrodku oraz ceglanym trzonem kuchennym (od strony południowej), ogrzewaczem, piecem chlebowym i wędzarnią w kominie. Budynek zachowany w dostatecznym stanie (BK - Jerzy Szałygin, 1996).