gm. Mała Wieś, pow. płocki, woj. mazowieckie

Wieś po raz pierwszy wzmiankowana w 1426 r. Zasiedlona przez osadników holenderskich w końcu XVIII w. W 1888 r. miała 25 domów i 311 mieszkańców oraz 701 morgów powierzchni (w tym 107 morgów nieużytków). Znajdował się w niej młyn wodny.

Wieś rzędowa usytuowana po północnej stronie Wisły, na południe od szosy Zakroczym-Płock, wzdłuż linii wschód-zachód, na zachód od wsi Drwały. Zagrody na planie prostokąta, przylegające dłuższym bokiem do głównej drogi biegnącej przez wieś, po jej północnej i południowej stronie.

Krajobraz kulturowy zachowany w bardzo dobrym stanie - czytelne rozłogi pól obsadzone na miedzach wierzbami, większość gospodarstw usytuowanych na sztucznie usypanych wzgórkach, z drogami dojazdowymi odchodzącymi prostopadle od głównej drogi, nasadzenia drzew i krzewów od strony wschodniej. Zachowanych kilka przykładów tradycyjnej zabudowy holenderskiej oraz cmentarz.

Nr 5 - dom drewniany zbudowany ok. 1930 r., usytuowany kalenicą do drogi (część mieszkalna od strony wschodniej), we wschodniej części wsi, po północnej stronie głównej traktu prowadzącego przez osadę, w zagrodzie jednobudynkowej, otoczonej sztachetowym płotem. Wykonany z dębu (podwalina) i sosny, konstrukcji wieńcowej, z węgłami łączonymi na rybi ogon z ostatkami. ściany niskie, dach dwuspadowy (zachowany jedynie nad częścią mieszkalną), średni, konstrukcji krokwiowo-jętkowej, wzmocniony krzepicami, pokryty blachą. Pierwotnie pod wspólnym dachem część mieszkalna oraz obora. Częśćmieszkalna dwutraktowa, dwu- i półosiowa, z systememogniowymusytuowanym centralnie, z oryginalnym kominem. Budynek zachowany w złym stanie.

Nr 6 - dom murowano-drewniany, zbudowany przed 1945 r., posadowiony wzdłuż drogi, w linii wschód-zachód, w jednobudynkowej zagrodzie, otoczonej sztachetowym płotem, tuż przy wale wiślanym. Sosnowe ściany o konstrukcji wieńcowej, połączonej na węgłach na rybi ogon (część mieszkalna) oraz murowane, z pustaka połączonego zaprawą gliniano-wapienną (obora). Dach krokwiowo-jętkowy, wzmocniony krzepicami, pokryty blachą. System ogniowy całkowicie przebudowany - wewnątrz jedynie komin i metalowa kuchnia. Budynek zachowany w złym stanie.

Nr 9 - dom drewniany zbudowany ok. 1920 r., usytuowany kalenicą do drogi, w centralnej części wsi, po północnej stronie głównej drogi przez osadę, w zagrodzie jednobudynkowej, otoczonej sztachetowym płotem. Wykonany z dębu (podwalina) i sosny, konstrukcji wieńcowej, z węgłami łączonymi na rybi ogon z ostatkami. Ściany średniej wysokości, dach dwuspadowy, średni, konstrukcji krokwiowo-jętkowej, wzmocniony krzepicami, oparty na niskiej ścianie kolankowej, pokryty blachą. Pierwotnie pod wspólnym dachem część mieszkalna oraz murowana obora (wyburzona). Część mieszkalna dwutraktowa, dwu- i półosiowa, z systemem ogniowym usytuowanym centralnie, z oryginalnym kominem. Budynek zachowany w dostatecznym stanie.

Nr 12 - dom murowano-drewniany, zbudowany przed 1945 r., posadowiony wzdłuż drogi, w linii wschód-zachód, w jednobudynkowej zagrodzie, otoczonej sztachetowym płotem, tuż przy wale wiślanym, po południowej stronie drogi. Sosnowe ściany o konstrukcji wieńcowej, połączonej na węgłach na rybi ogon (część mieszkalna) oraz murowany z pustaka połączonego zaprawą gliniano-wapienną (obora). Dach krokwiowo-jętkowy, wzmocniony krzepicami, pokryty blachą. System ogniowy współczesny. Budynek zachowany w dobrym stanie. Pełni funkcje letniskowe.

Bez numeru - ruiny domu usytuowanego w centralnej części wsi, po południowej stronie drogi, w pobliżu wału wiślanego, murowanego w technologii glinobitki, mieszczącego pod wspólnym dachem część mieszkalną i oborę.

Cmentarz - w centralnej części wsi, po południowej stronie drogi biegnącej przez wieś, w pobliżu wału wiślanego. Założony na planie prostokąta, całkowicie zarośnięty krzakami. Brak śladów jakichkolwiek nagrobków.