gm. Pabianice, pow. pabianicki, woj. łódzkie

Dawna wieś duchowna (kapituły krakowskiej) w byłym powiecie łaskim, gm. Widzew, par. Pabianice. Pierwsi Olędrzy osadzeni zostali w 1792 r. W 1827 r. miała 61 domów i 554 mieszkańców. W 1889 r. 60 domów, 627 mieszkańców i 1292 morgi ziemi włościańskiej.

Duża wieś rzędowa, wielodrożnicowa i kolonijna położona na południe od Pabianic, z zagrodami rozlokowanymi po obu stronach drogi. Zabudowa współczesna. Miejscowość o charakterze osady podmiejskiej.

Tradycyjny krajobraz związany z osadnictwem holenderskim przekształcony i nieczytelny. Jedynym śladem pobytu osadników jest zachowany w południowej części wsi cmentarz.

Cmentarz położony jest na wschód od centrum wsi, przy drodze prowadzącej z Rydzyn do Woli Zaradzyńskiej, ok. 250 metrów od ostatnich zabudowań, na podwyższeniu terenu. Ma kształt wydłużonego prostokąta, przytykającego krótszym bokiem do drogi. Z dwóch stron przytyka do pól ornych, z tyłu graniczy z zagajnikiem. Od strony drogi widoczne są ślady ogrodzenia i bramy (zachowane betonowe słupki). Na terenie nekropoli zachowanych jest ok. 20 głównie betonowych nagrobków, z których część posiada inskrypcje w języku niemieckim. Najstarszy z nich - nagrobek Johanna Gottlieba Pudryckiego pochodzi z 1886 r.