gm. Słupno, pow. płocki, woj. mazowieckie

Wieś wzmiankowana po raz pierwszy w 1363 r. Osadnicy holenderscy osadzeni we wsi zostali na początku XIX w.W1884 r. w osadzie mieszkało 197 mieszkańców w 38 domach, znajdował się w niej ewangelicki dom modlitwy. Osada miała powierzchnię 596 morgów gruntu.

Wieś rzędowa po północnej stronie Wisły, z zabudową położoną po południowej stronie szosy (w pobliżu wału przeciwpowodziowego) prowadzącej z Zakroczymia do Płocka.

Krajobraz kulturowy zachowany w dobrym stanie widoczne sztuczne nasadzenia, zagrody posadowione na sztucznie usypanych wzgórkach oraz kanały odwadniające. Do siedlisk prowadzą drogi dojazdowe ulokowane na trytwach - nasypach wyniesionych ponad teren. Przeważająca większość zabudowy współczesna, niemniej zachowane trzy tradycyjne holenderskie domy (nr 4 - 1916 r., nr 6 1916 r., nr 7 - 1934 r.) usytuowane wzdłuż linii wschód-zachód, częścią mieszkalną ku wschodowi, z których najlepiej zachowany (nr 7) znajduje się w zachodniej części osady.

Nr 7 - dom zbudowany w 1934 r., mieszczący pod wspólnym dachem część mieszkalną, oborę, stodołę i wozówkę. Wysokie ściany nakryte wysokim dachem dwuspadowympokrytym eternitem. Konstrukcja ścian drewniana (topola, sosna, dąb) wieńcowa, z węgłami łączonymi na rybi ogon z ostatkami oraz słupowo-ryglowa, wzmocniona mieczami i zastrzałami, szalowana deskami. Więźba dachowa krokwiowo-jętkowa, wzmocniona stolcem. Wnętrze części mieszkalnej dwutraktowe, trzyosiowe, z szerokim kominem umieszczonym centralnie, rozdzielającym dwie kuchnie i dwa pokoje. W przyziemiu komina tzw. czarna kuchnia. Budynek zachowany w dobrym stanie.